Bir zamanlar: Elyshe

Selam:)

Bu gün üzerime en sevdiğim hırkalarımdan birini giydim.. 

Ve yeni bir blog konusu çıktı..

Bilin bakalım bu hırkayı kim tasarladı?

Ben:)

Nasıl mı?

Bilkentte okurken "ne giyicem" derdimin olduğu bir sosyetik dönemim vardı benim:)

"Aradığım kıyafetleri bulamıyodum"

Derde bak..

Tasasızlık böyle bişey olsa gerek:)

Ve bu büyük(!) derdime çare olarak kıyafetlerimi tasarlamaya başlamıştım..

Görenler bayılıyordu..

O zamanlar böyle süslü püslü tshirtler falan yok.. 

Şimdi heryerde, ama dikkatinizi çekerim yıl 2005-2008..

Çok ısrar eden arkadaşlarıma ayakkabı bot tasarlayıp hediye ediyordum..

Canım arkadaşım Selcan'ım da en büyük hayranım:) kıyamam yaptıklarımı giyer giyer çıkardı:))

Yolda gören çeviriyormuş.."nerden aldın"diye..

 Selcan da "kızım yap sat şunları" diye başımın etini yiyordu..

Sonra o arkadaş bu arkadaş derken bütün çevremdeki kızlar benim tasarımları kullanmaya başladı..

Sonra okul bitti..Evlendiiim..

Sene 2008..

Enerjim tavan..

Hacettepede Sosyal Psikoloji yüksek lisansı yapıyorum..

Ama derslerim yarım günde bitiyor..

Sonra ev üstüme üstüme geliyor..

Üretmeliyim!!!

Hep babannem Tülay Oruç'tan bana geçen "diken biçen üreten genler" yüzünden..

Elimde değil..

Üretmesem çatlarım..

Ve başladım üretmeye..

Ve sonra..

Bi gün ailece kahvaltıdayız.. Ailemizin yuzyıllardır reklamcısı olan.. Dahi insan babamın can dostu Hamza abim "sana marka lazım" dedi.. Sonra peçeteye logomu çizdi:)

Ve o hafta kartvisitimi falan yapıp bana hediye etti..

Baya kurumsal bi kişilik oldum:)

Babam, saolsun çok sever böyle tasarım işlerini..

Her zamanki gibi kendi tarzında bir destek verdi bana..

Profesyonel fotoğraflarını çektirdi ürünlerimin..

Katalogum bile vardı:)

Yıllardır alışveriş yaptığım bikaç butik ile anlaştım..

Onlar atladı tabi hemen benim ürünlerin üzerine..

Bi talep bi talep:)

"Handmade" ve "Unique" di ürünlerim..

Yani el yapımı olduğu için tekdi..

Bi yaptığımın aynısını yapamıyodum..

Bunun için çok pahalıydı ürünlerim..

Tasarımcı tribine girmedim desem yalan olur:))

Ancak 2010 yılında Furkan Oruç Merkezini kurduk..

Markamın tek çalışanı olan "ben" Genel Müdürlüğe terfi olunca Elyshe üretimi durdurdu:))

Son ürünüm de buydu işte..

Şimdi yıllanmış ürünlerimi hala giymek hoşuma gidiyor..

Bazen hala yolda benim tasarımımı giyen bayanları görüyorum..

Hafif bi tebessüm oluşuyor yüzümde:)

Arada atölyemde hala bikaç parça çalışıyorum..

Kafamı dağıtmak için atölyem sığınağım..

Yaa işte böyle dostlar..

Hep "arınmış" hikayeler okuyorsunuz benden..

Benim de "sarışın ikoncan" olduğum bir dönem vardı:)

Şimdiyse kuaföre gitmemek için saçını uzatmayan yoğun bir iş kadını, "yetişken" bir anne oldum:)

Bakalım hayat beni daha hangi şekillere sokacak..

Hangi şekilse kabulüm..

Yeterki yanımdan akıp geçmesin hayat..

Beni de içine alsın..

Sevgiler..